Форма команд: белые майки и трусы – красные майки, тёмно-синие трусы.

«Мінск» адзін з самых нашых нязручных супернікаў. З 21 нашай сустрэчы, якія былі згуляныя ў рамках чэмпіянату краіны, толькі тры для жоўта-зялёных былі пераможнымі.

Гісторыя супрацьстаяння «Нёмана» і «Мінска» на адной старонцы

Перайграць сталічную каманду гарадзенцам атрымалася ў самым першым матчы, які адбыўся 4 ліпеня 2007 года. Наша каманда тады доўга ішла ў лідзіруючай групе, а пачаткоўцы лігі – наадварот знаходзіліся ў зоне вылету. Абыграць мінчукоў было справай тэхнікі, якая ў гродзенцаў была відавочна вышэй.

Другая вікторыя была здабытая ў 2009 годзе, пасля вяртання «Мінска» ў эліту. Трэцяй жа прыйшлося чакаць тры гады, як абяцанага. З тых, хто ў гэтых матчах забіваў «Мінску» засталіся толькі Кавалёнак, ды Савіцкі. Першага не песцяць выхадамі на поле, а другі яшчэ ў лазарэце.

Заканамернасць у нашым супрацьстаянні прасочваецца толькі адна: усе тры перамогі ў чэмпіянаце былі здабытыя на хатняй арэне.

Была і яшчэ адна перамога, але тая здарылася ў розыгрышы кубку краіны. Вясной 2014 года наша каманда ў чвэрцьфінале выбіла БАТЭ, а ў паўфінале не выстаялі ў родных сценах і мінчукі. На перамогу ў кубку тады было пастаўлена многае. Гульнямі ў чэмпіянаце занядбалі дзеля ўдалага выступу ў другім па значнасці турніры краіны.

Нягледзячы на такую гісторыю нашых гульняў, на няўдалы старт жоўта-зялёных цяперашняй вясной і адсутнасць выразнай гульні ў атацы, мы спадзяемся на станоўчы вынік у пятнічнай сустрэчы. А што думаеце вы на гэты конт?

• Вынікі галасавання

  «Нёман» - «Мінск»: прадкажыце вынік матчу

  • перамогуць гаспадары
    42%
  • прайграўшых не будзе
    16%
  • госці будуць мацней
    42%

Бонусам даём скрын артыкула аб першай сустрэчы гэтых каманд з архіву «Прэсбола».

Як нам далёка да сапраўднага футбола... Бо адстаем мы не столькі ў тым, што адбываецца на полі, колькі ў тым, што адбываецца побач з ім. У нас у чэмпіянаце няма суперзорак, і, паглядзеўшы на ўмоўных герояў еўрапейскіх першынстваў, якія падпісваюць мільённыя кантракты, чакаць ці патрабаваць ад тут іграючых такога ж футбола, па меншай меры дурное. На жаль для нашага заўзятара, у Беларусі расце больш разбуральнікаў, чым стваральнікаў. Нападнікі, як кажуць – тавар адзінкавы. Адзінкавыя атрымліваюцца і ўзяцця варот. Вядома, два забітых мяча жоўта-зялёнымі ў пяці гульнях – гэта занадта мала, хто ж спрачаецца. Але вось у чым дзецям нельга адмовіць, так гэта ў змаганні і жаданні. Ну хто, пасля сённяшняй гульні можа сказаць, што каманда не білася?

Сёння нам супрацьстаяла лепшая каманда з усіх, з кім нам давялося згуляць у афіцыйных матчах цяперашняга сезону. Але ці можна сказаць, што «Мінск» быў сёння на галаву мацней? Калі толькі месцамі, у першым тайме. Другі тайм быў наш. Не ведаем, што там сказаў Кірэня сваім падапечным, але тое, як хлопцы згулялі ў другой палове сустрэчы, годна падзякі. Каманда пачала гуляць у футбол.

А да перапынку ўсё было куды складаней. Кантраляваць ход гульні не атрымлівалася. Рэдкія выпады гаспадароў для галкіпера гасцей небяспекі не неслі. Мяч, пасля удараў гродзенцаў у браму не ляцеў. Бебе, Бомбель і двойчы Канцавы білі міма брамы, а нейкія ўдары гаспадароў былі і зусім пад блок. У той жа час, госці мінімум двойчы маглі забіваць. На 20-й хвіліне засмуціць сваіх былых аднаклубнікаў мог Аляксей Легчи=ылін, але з яго ударам галавой справіўся Курганскі, як, зрэшты, і ў яшчэ двух галявых сітуацыях. Мяч пасля шчыльнага ўдару Ковеля быў пераведзены на кутавы, а з ударам Гвіліі на 27-й хвіліне галкіпер справіўся і зусім па-майстэрску – пушчаны з сямі метраў снарад быў намёртва злоўлены...

Усе з нецярпеннем чакалі другога тайма. Меркаванні былі рознымі. Ад нечаканага пераўвасаблення «Нёмана» пасля перапынку, да поўнага правалу гаспадароў і іх разгрому. Як аказалася, не атрымалася ні таго, ні іншага. Але надзея пасля сённяшняй сустрэчы ўсё ж зацеплілася. У другой палове гульні мяч стаў рухацца паміж гульцамі, а далёкі закід быў па максімуму ліквідаваны. Следствам таму сталі частыя фалы дамінаваўшых да перапынку мінчан, што вылілася ў тры гасцявых папярэджання. Чаго так і не хапала гаспадарам, дык гэта удараў. Здавалася, былі моманты, што гулец проста абавязаны прабіць па варотах, але ён упарта працягваў шукаць іншае развіццё падзей. Бо відавочна: не бьёшь, не забіваеш... За ўвесь другі тайм можна ўспомніць толькі пару небяспечных удараў гаспадароў: 50-я хвіліна – удар галавой пасля штрафнога Сасноўскага, 60-я – заблакаваны ўдар Анюкевіча, ды ўдар Васькова на 86-й.

Вось тут хочацца ўзгадаць пра заўзятараў. Зразумела, што сапраўдныя заўзятары, таксама як і нападнікі ў струменевым цэху не вырабляюцца. Можна, вядома, доўга паўтараць мантру – няма гульні, няма заўзятараў, але... адваротны бок мае права на жыццё. А гучыць гэта прыкладна так: няма заўзятараў, няма іскрамётнага і шчырага футбола... Шчыры, ён бо не для гульца, а для заўзятара. Вось чаму умоўная тысяча, а яна безумоўна з усімі работнікамі і знаёмымі была на стадыёне, не гнала сваю каманду наперад? Не падтрымлівала ў цяжкую хвіліну? Гэта надае сіл, гэта рухае каманду наперад, гэта, чорт пабяры, прымушае гульца суперніка памыляцца ў простых сітуацыях. Просьбы дыктара стадыёна час ад часу падымалі ўзровень шуму на родным «Нёмане», але не больш за тое. На жаль, у большасці сваёй заўзятар пакуль не здольны быць шчырым па адносінах да сваёй роднай каманды, да каманды, на гульню якой ён прыходзіць паглядзець. Быць патрабавальным – так, але не шчырым.

Гульцы знаходзяцца зараз у псіхалагічнай яме. Ціск – моцнейшы, адказнасць за вынік – моцны, жаданне выправіць сітуацыю – намацнейшае. Нам усім, каму не абыякавая гарадзенская каманда, трэба ўсяго толькі стаць з імі ў адзін строй, прачуць з імі ўвесь гэты моц і дапамагчы на ​​хатніх матчах. Тады нам не страшны будзе нават БАТЭ. Дарэчы, з ім і прыйдзецца пазмагацца ў наступным хатнім матчы. Праверым? Усяго-та, прыйсці 12 Траўня на стадыён і на працягу ўсяго матчу гнаць сваіх гульцоў да чужых варот, не пакідаць іх у цяжкую хвіліну і дзякаваць за імгненні радасці. Разам – мы Гродна, разам – мы «Нёман».

Усё сказанае не ставіцца да фан-сектару і тых нямногіх, хто на працягу ўсёй гульні біўся разам з камандай. Гэтым заўзятарам і фанатам за падтрымку вялікі дзякуй. Каманда чуе вас падчас гульні, чуюць вас і па яе заканчэнню. Гульцы гэта цэняць і ўдзячныя вам за ўсё. Але вас пакуль мала...

Георгій КАНДРАЦЬЕЎ (галоўны трэнер футбольнага клуба «Мінск»): 

— Ну, калі па гульні коратка, дык першы тайм быў добрым у нашым выкананні. Другі не так сталі гуляць: шмат доўгіх перадач, а гэта не наша гульня. Гульня адразу зламалася, напэўна, тут і «Нёман» дадаў у другім тайме. Сталі больш актыўна гуляць. Нам тугавато прыходзілася. Тое, што не далі забіць – малайцы, але ўсё роўна я незадаволены другім таймам. Мы не правільна гулялі. Хочацца гуляць інакш. Каб і другі тайм быў такі, як першы. Але так не заўсёды атрымліваецца. Напэўна, нам цяжкавата яшчэ і з-за таго, што гуляем то на штучным полі, то на натуральным. Плюс гульні на кубак. Атрымліваецца, што мы правялі восьмую гульню за месяц адным і тым жа складам. Гэта складана.

Алег КІРЭНЯ (в.а. галоўнага трэнера футбольнага клуба «Нёман»): 

— Я лічу, што галоўная наша праблема ў тым, што дасведчаныя футбалісты баяцца гуляць з мячом. Страцілі веру ў сябе. Спрабаваў у перапынку данесці да іх, каб яны пагулялі ў футбол. Усё роўна падзякаваў рабят за другі тайм – згулялі так, як я іх прасіў.

— Не пазнавата пачалі фінішны штурм?

— Кажу ж, хлопцы баяцца гуляць. Калі б так гулялі з першых хвілін...

— Як гэтую веру вярнуць?

— Будзем над гэтым працаваць. За два дні нічога не зробіш.